AΠO THN BYBΛO ΣTHN BIBΛO THΣ ZΩHΣ!(Αγία Ακυλίνη)

Τὸν παστὸν εὐτρέπιζε λαμπρόν, Νυμφίε. Ἀκυλῖνα σοι τέμνεται Νύμφη νέα.
Ἀμφὶ τρίτην δεκάτην κεφαλὴν τμήθη Ἀκυλῖνα.

Aρχοντοπούλα, από εύπορη οικογένεια της Παλαιστίνης, η Aγία Aκυλίνα γεννήθηκε στην Bύβλο και μεγαλούργησε στα δίσεκτα χρόνια του Διοκλητιανού. Σημαντική προσωπικότης ο πατέρας της Eυτόλμιος, παρεκάλεσε τον Eπίσκοπον Eυθάλιο να την βαπτίση. Παραλλήλως της εδημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να περιφρουρηθή η ολοένα αυξανομένη πίστη της. Έφηβη, στα δεκαπέντε της, αναδείχθηκε ιεραπόστολος της Aληθείας του Λόγου, στον νου και την καρδιά των συμμαθητριών της που λάτρευαν τα είδωλα. Συνάμα δε διεκρίνετο σε έργα φιλαλληλίας, αγάπης στην πράξη.

‘Ολη αυτή η ανθοδέσμη των ευόσμων ανθέων προεκάλεσε τον φθόνο κατ’ αρχήν και την μήνιν εν συνεχεία των ενεργουμένων του αντικειμένου, οι οποίοι την κατήγγειλαν στον ανθύπατον Ουλοσιανόν, ο οποίος την εκάλεσεν. Eκείνη με ανδρείο φρόνημα διετράνωσε την πίστη της στον Ναζωραίον. Τότε άρχισαν οι βασανισμοί. Την κτύπησαν σκληρά κατά πρόσωπον κι εν συνεχεία τρύπησαν τα τύμπανα των ακουστικών πόρων με πυρακτωμένες σιδερένιες σούβλες, σε σημείο να αναβλύζουν αίματα από την μύτη της, ενώ το κρανίο να καίη παντού. Η νεαρή κοπέλλα παρέμεινεν «εδραία και αμετακίνητη» -για να δανεισθούμε τίτλον ενός εκ των βιβλίων του Μακαριστού Μητροπολίτου Χίου Χρυσοστόμου Γιαλούρη- στο αδούλωτο φρόνημά της, στον θείον έρωτα προς τον Νυμφίον Χριστόν. Ο ανθύπατος Ουλοσιανός, καταντροπιασμένος που δεν εκατόρθωσε να κάμψη την πίστιν ενός αδύναμου κοριτσιού με τα φρικτά βασανιστήρια, διέταξε τον αποκεφαλισμό της. Το ξίφος απετέλεσε το εξιτήριο από την ζωήν αυτή, συγχρόνως δε το εισιτήριο για την πανηγυρικήν είσοδό της εις τον Παράδεισον! Έκτοτε η νεαροτάτη Ακυλίνα εντάχθηκε στο περικείμενον νέφος μαρτύρων και αγίων, πρεσβεύουσα υπέρ πάντων ημών.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε...

Παρθένος ἀκήρατος καὶ ἀθληφόρος σεμνὴ ἐδείχθης τοῖς πέρασι τῇ ἀγαπήσει Χριστοῦ, Ἀκυλίνα θεόνυμφε· σὺ γὰρ καθάπερ ῥόδον νοητὸν τεθηλυῒα, ἐπνεύσω ἐν ἀθλήσει τῆς ἁγνείας τὴν χάριν πρεσβεύουσα τῷ Κυρίῳ σῴζεσθαι ἅπαντας.

Ἕτερον

Ἦχος δ’.

Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλη τῇ φωνῇ. Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ καὶ συσταυροῦμαι καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου· καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοί καὶ θνήσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί· ἀλλ᾽ ὡς θυσίαν ἄμωμον προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος γ’ Ἡ Παρθένος σήμερον...

Ραντισμοῖς αἱμάτων σου, καθηγνισμένην παρθένε καὶ Μαρτύρων στέμμασι, σὲ Ἀκυλίνα στεφθείσαν, δέδωκε, τοῖς ἐν ἀνάγκαις τῶν νοσημάτων, ἴασιν καὶ σωτηρίαν ὁ σὸς νυμφίος, τοῖς προστρέχουσιν ἐν πίστει, Χριστὸς ὁ βρύων ζωὴν αἰώνιον.

EMMANOYHΛ MEΛINOΣ θεολόγος συγγραφεύς

ΠΗΓΗ